Niğde-Aksaray Projesi

Evettt herşey o başvuru formunu ellerim heyecandan titreyerek doldurmam ile başladı.

Başvuru sonuçları açıklanana kadarda acaba seçilebilecek miyim sorusunun cevabını aramaktaydım ki o gelen mesaj ile havalara uçup yeni bir sorunun içinde buldum kendimi Acaba becerebilecek miydim ?? Proje gününe kadar heyecandan yerimde duramadım her gördüğüm kişiye anlattım projeye gideceğim diye. Gelmişti projeye gideceğimiz gün gelmişti. Marmara Üniversitesinin önünde toplandık. Herkesin yüzünden gözünden anlaşılıyordu. Hepimiz bir amaç için oradaydık. Bir çocuğa umut olabilmek bir çocuğun yüzünü güldürebilmek ona sevgimizi verebilmek için oradaydık. Yolculukta ilk başlarda ön yargılıydım kimseyi tanımıyordum sıkılabilirim diye düşünmüştüm ama sanki herkesle uzun bir dostluğumuz var gibiydi. Otobüste uykumu alamamıştım ve kara kara çocuklarla ilgilenmemi uykusuzluğum etkiler mi diye düşünüyordum. Okulun bahçesine girip çocuklarla tanışmaya başladığımda sanki dophing almış gibiydim. Kendi kendime diyordum Ayşe yorgunluk bir anda nereye gitti diye. Tek düşüncem onlarla biraz daha fazla ve verimli zaman geçirebilmekti. Onlarla o kadar çok eğlendik ki zaten hepsinin Abla iyiki geldiniz biz çok eğlendik demesinden bunu çok daha iyi anladık. Velilerle konuştuk ve hepsinin aklında bir soru işareti bıraktığımıza inanıyorum Çocuğumu okutmalı mıyım?? İlk projemdi ve hiç bitmesin istemiştim ama Zaman o kadar hızlı geçmiştiki ayrılmak onlardan benim için çok zor oldu. Hayatımda yeni bi sayfa açıldı. Kendimi bu projeyle daha iyi tanımış oldum. Bu projeyle sorumluluklarımın farkına vardım. Evet çocuklar çok önemliydi ve ne olacaksa çocuklarla olacaktı biz bunu hatırlatmaya inşallah hep devam edeceğiz ve çok daha fazla ilerleyeceğiz. Daha gidecek çok yolumuz var! Bir Çocuk Bir Umut gönüllerde iz bırakmaya devam edecek...